Մեր քաղաքական կյանքի առանձնահատկությունն այն է, որ ներքին ու արտաքին թշնամին նույնական են։ Նրանց շահերը գրեթե 100 տոկոսով համընկնում են։ Նման բան 31 տարվա անկախության շրջանում չի եղել։

Նախորդ բոլոր իշխանությունների օրոք ներքաղաքական պայքարում եղել է ատելություն, կատաղի պայքար, անձնական թշնամանք, գաղափարական սուր բախում, բայց չի եղել մի վիճակ, երբ համոզված լինես, որ իրականում արտաքին թշնամու դեմ ես կռիվ տալիս։

Նույնիսկ 90–ականներին՝ Լևոն Տեր–Պետրոսյանի նախագահության շրջանում, այդպիսի ընկալում չի եղել։ Նրա մոտեցումներն Արցախի խնդրի լուծման ու Հայաստանի անվտանգային համակարգի մասին անընդունելի էին, բայց որևէ լուրջ մարդու մտքով չի անցել, որ ՀՀ 1–ին նախագահին աջակցում են Թուրքիան ու Ադրբեջանը։

Հիմա աննախադեպ պատկեր է։ Մեր ներքաղաքական հակառակորդները Էրդողանն ու Ալիևն են։ Սա ռուսներն ել գիտեն, թուրքերն էլ գիտեն, ադրբեջանցիներն էլ գիտեն, նիկոլենք էլ գիտեն։ Սա նոր իրավիճակ է և պահանջում է նոր լուծումներ։ Նաև՝ ուժերի ու ռեսուրսների ճիշտ գնահատում, նոր պարադիգմա, հետևողականություն, սառնասիրտ հաշվարկ, ոչ ստանդարտ քայլեր։

Մեր արտաքին թշնամին պաշտպանում է մեր ներքաղաքական հակառակորդին, քանզի նրանից ստանալիք ունի և պաշտոնական Երևանից ստանում է պատրաստակամություն` բավարարել թուրք–ադրբեջանական բոլոր նախապայմանները։ Պատահական չէ, որ սրանք առավոտից մինչև երեկո թուրքամետ քարոզ են իրականացնում, առաջ տանում թուրքական օրակարգը, փաստացի կողմ քվեարկում հակահայկական Շուշիի հռչակագրին ու դրանով իսկ դեմ քվեարկում ՀՀ անկախության հռչակագրին։

Պատահական չէ նաև այն, որ հայ կոչվող թրքաբոլշևիկները թաքնված կամ բացահայտորեն պաշտպանում են Ուկրաինային, քանզի ՌԴ պարտությունը ձեռնտու է Թուրքիային ու Ադրբեջանին և կտրուկ հակասում է Հայաստանի ու Արցախի շահերին։

Ներքաղաքական պայքարը պլանավորելիս այս հանգամանքներն անպայման պետք է հաշվի առնել՝ առանց ավելորդ հուզականության ու պաթոսի։

Անդրանիկ Թևանյանի ֆեյսբուքյան էջից