Այ իսկ Հայաստանն` ուրիշ բա՜ն:

Իսկական ժողովրդավարության բասծյոն ( bastion of democracy) է մեր երկիրը, մի եվրոպական արժեքների տիպար` ոչ մի խոսքի ազատություն, ազատ արտահայտվելու համար դատում են, տուգանում են, նույնիսկ բալային համակարգ են ներդնում, որ որքան հայհոյես, այնքան բացասական բալեր կուտակես անձիդ վրա (չգիտեմ, թե որ համակարգում է կուտակվելու, երևի հարկային):

Հենց մեկը մի բարձրաստիճան պաշտոնյաին ասում է, օրինակ, ձիշովկա (cheap) միանգամից գործ են հարուցում նրա դեմ, քանի որ մի այլ կարգի ժողովրդավարական բասծյոն ենք մենք:

Բա այս բռնապետական Կանադաի հարցը ո՞նց պիտի լինի, հարգելի ԵԽ ներկայացուցիչ տիկին Շմիդտ, հարգելի ԵՄ դեսպան տիկին Վիկտորին: Անպայման պիտի քննադատեք Կանադայի ղեկավարությանը ժողովրդավարության հիմքերը քանդելու համար:

Ասեմ՝ ինչո՞ւ եմ այդպես գրում:

Ըստ կատարվողի, մենք, հարգելի դեսպաններ, գտնվում ենք Երկրի (մոլորակի արդեն) հակառակ (թարս) կողմում, այսինքն բոլորս` հանրահայտ Լյուիս Քերոլի Ալիսայի նման, գտնվում ենք հայելու հակառակ կողմում (Alice in Wonderland), որտեղ ճիշտը սուտ է, իսկ սուտը՝ ճիշտ, իսկ խոսքի իրավունքի սահմանափակումը համարվում է ժողովրդավարություն, ապա խոսքի ազատությունը նույն Կանադայում պարտադիր պիտի դիտարկվի որպես հակաժողովրդավարական, բռնապետական ռեժիմի արտահայտում... Ուստի, սպասում եմ՝ ե՞րբ եք Կանադան համարելու ոչ ժողովրդավարական, բռնապետական երկիր: