Պատերազմները վերջանում են երկու եղանակով' անվերապահ կապիտուլյացիայով, և վերապահ' պայմաններով։

Ադրբեջանա-թուրքական կոալիցիային, որին աջակցում էին Իսրայելը' զենքով և Բրիտանիան' դիվանագիտությամբ, իսկ գուցե նաև այլ եղանակներով, Հայաստանը պարտվեց։

Պարտությունը պետք է պայմանագրով ամրապնդի հաղթող կոալիցիայի պահանջները, դա է պատերազմի ու խաղաղության օրենքն, ինչը մենք չարեցինք 1994-ին։

Որն է հաղթող կողմերի պահանջները' Ադրբեջանին պետք է իր կողմից վերահսկվող կապ Նախիջևանի և Թուրքիայի հետ, Հայաստանի կողմից Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության ճանաչում։

Թուրքիային պետք է Ցեղասպանության հարցը միջազգային օրակարգից հանել և Հարավային Կովկասում մեծացնել իր լեգիտիմ ներկայությունը, որը պետք է ճանաչեն Ռուսաստանն ու Իրանը։

Այսպիսով.

1. Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության ճանաչմանը դեմ է Ռուսաստանը, որովհետև դա կնշանակի Ռուսաստանի հեռացումը Հարավային Կովկասից։

2. Ադրբեջանի կողմից վերահսկվող դեպի Նախիջևան մտահոգում է Իրանին' նաև Ռուսաստանին։ Պատճառները պարզ են և այս հարցում ևս Հայաստանը միայնակ չէ, կամ ավելի ճիշտ այդ հարցերով Ադրբեջանը Իրանի ու Ռուսաստանի հետ պետք է պայմանավորվի, եթե անկեղծ խոսենք։

Առաջանում է հարց, Հայաստանն որպես պարտվող կողմ, ինչը պետք է զիջի։ Հիմնական թեման մնում է Ցեղասպանությունից հրաժարվել, զինանշան փոխել և այլն։ Դա է գինը, որը կարող ինքնուրույն որոշումով տալ Հայաստանն, առանց Ռուսաստանի ու Իրանի դիմակայության։ Այստեղ որոշողը Հայաստանի իշխանությունն է, և կարծես թե պրոցեսը գնում է։ Սահմանադրական փոփոխություններ պատրաստող կոնտինգենտն էլ կարծես թե այս գործի համար իդեալական է ընտրված։

Մնացած հարցերով երկար ու մանրակրկիտ բանակցություններ են սպասվում։

Ստեփան Դանիելյանի ֆեյսբուքյան էջից