Նիկոլի ներքին լսարանը նվազման միտում ունի։ Նրա կողքին են միայն ավարտված ու քաղաքականապես թոփալ «զոմբիները» և նրանք, ովքեր անձնական, նյութական շահ ունեն։ Դա է պատճառը, որ աթոռամետը հենարան է փնտրում դրսում։

Հանուն աթոռի պահպանման Նիկոլը մի օր ամերիկամետ է, մի օր՝ ռուսամետ, հիմնականում՝ թուրքամետ և միշտ՝ աթոռամետ։

Եթե աթոռի պահպանմանը նպաստի, ասենք, թուրքական զորախմբի կազմում Սիրիայի քրդերի դեմ պայքարելու մեջ ներգրավվելը, ապա Նիկոլը դա կանի։ Կրեմլին քծնելու շանս է տեսել ղազախական ուղղությամբ, դարձել է ՀԱՊԿ–ի «Նապոլեոն» կամ ինչպես ինքն էր այդ կառույցի մասին արտահայտվում՝ «Բրյուս Լի»։

Հայաստանի միակ ու վերջին շանսը նիկոլական իշխանությունը փոխելն է։ Պարտության, նվաստացման, պատերազմի, գլխակերության խորհրդանիշից ազատվելը մեր երկրի անվտանգության ապահովման թիվ մեկ նախապայմանն է։

Հ․Գ․ Վարդենիսում տեղի ունեցած բախումներն ունեն ղազախական հետք։ Ալմաթիում ապտակ ստացած Թուրքիան Ադրբեջանի ձեռքերով փորձում է ռևանշի հասնել մեզ մոտ, քանզի թույլ օղակը մենք ենք։