Իմանալով, որ դեկտեմբերի 31-ին զինվոր է մահացել, հրամայել՝ չհրապարակել այդ փաստը, այլ գնալ զինվորների մոտ օղի խմել ու պարել և «հանգիստ» 4 օր անց են հրապարակում
Գիտե՞ք որն է ստահակությունը:
Իմանալով, որ դեկտեմբերի 31-ին զինվոր է մահացել, հրամայել չհրապարակել այդ փաստը, այլ գնալ զինվորների մոտ օղի խմել ու պարել և «հանգիստ» 4 օր անց են հրապարակում: Դե որ կերուխումին բան չխանգարի:
Զինվորները չգիտեին:
Բայց ինքը գիտեր:
Զինվորները մի բան պետք է իմանան, որ այդ զոհված զինվորի տեղը կարող էր լինել նրանցից յուրաքանչյուրը ու դա կրկին չէր խանգարի մոլագարին քեֆ անել, ուտել-խմել-պարել:
Չնայած, սեփական հոր մահը թաքցնող ու օգտագործողից էլ ինչ կարելի է սպասել։
Իմանալով, որ դեկտեմբերի 31-ին զինվոր է մահացել, հրամայել՝ չհրապարակել այդ փաստը, այլ գնալ զինվորների մոտ օղի խմել ու պարել և «հանգիստ» 4 օր անց են հրապարակում
Գիտե՞ք որն է ստահակությունը:
Իմանալով, որ դեկտեմբերի 31-ին զինվոր է մահացել, հրամայել չհրապարակել այդ փաստը, այլ գնալ զինվորների մոտ օղի խմել ու պարել և «հանգիստ» 4 օր անց են հրապարակում: Դե որ կերուխումին բան չխանգարի:
Զինվորները չգիտեին:
Բայց ինքը գիտեր:
Զինվորները մի բան պետք է իմանան, որ այդ զոհված զինվորի տեղը կարող էր լինել նրանցից յուրաքանչյուրը ու դա կրկին չէր խանգարի մոլագարին քեֆ անել, ուտել-խմել-պարել:
Չնայած, սեփական հոր մահը թաքցնող ու օգտագործողից էլ ինչ կարելի է սպասել։
Քրիստինա Նազարյանի ֆեյսբուքյան էջից