Մի նայի վերև ֆիլմը ձեռնարկ ա, թե ինչպես հայերը կորցրին Արցախը։

Ֆիլմում հսկա երկնաքար է ընկնում մոլորակի վրա։ Ամերիկյան կառավարությունը բանի տեղ չի դնում ու համատարած ձեռ են առնում վտանգի մասին բղավող գիտնականներին։ Ապա նախագահի վարկանիշը բարձրացնելու համար բանի տեղ են դնում երկնաքարի վտանգը ու ողջ հանրությանը մոբիլիզացնում վտանգի շուրջ։

Հետո իմանում են, որ երկնաքարի պաշարներից կարելի ա փող քերել, պլան են մշակում, որ բախվի մոլորակին, բայց այնպես, որ մոլորակը չկործանվի, ու կրկին ոլորտի մասնագետներին մեկուսացնում են ու ձեռ առնում։ Ստեղծում են մի նայիր վերև քաղաքական կարգախոսը, որ մարդիկ վտանգին չնայեն ու նայողների հետ թշնամանան։

Ֆիլմը բացահայտում ա, թե ինչպես են ձևավորվում ամերիկյան առաջնահերթությունները ու դրանց հասնելու քարոզչությունը։

Նույնը չէ՞ր Հայաստանում։ Բազմաթիվ մասնագետներ՝ քաղաքագետներ, արևելագետներ, լրագրողներ համոզում էին, որ Արցախը կորցնելու վտանգի տակ ենք, իսկ հասարակության լայն զանգվածը պաշտպանում էր այսպես կոչված իշխանությանը՝ այսինքն, շոուն ու դավաճան ասում նրանց, ովքեր տեսնում էին վտանգը։

Սմերիկյան քաղաքական առաջնահերթության ալգորիթմում Հայաստանում յուրաքանչյուր նշանակումն իր դերն էր կատարում, ինչպես այս ֆիլմում։

Կուզես ֆիլմում կգտես Գռզոյին, կուզես՝ ալեն սիմոնյանին, կուզես՝ նիկ**լ փա**նյանին, կուզես՝ արծրուն հովհաննիսյան, կուզես՝ էն քաղաքական գործչին, որը պատերազմից հետո յան տվեց սրանցից, կուզես՝ լրագրողներին, որոնք սրանց առաջնահերթության ֆոնն էին, կուզես՝ Ազատություն ռադիոկայանին, կուզես կգտնես էն զանգվածի, որը պատերազմից հետո ասում ա՝ ես քաղաքականությամբ չեմ զբաղվում ու թույլ ա տալիս, որ երկնաքարը շարունակի ընկնել Հայաստանի վրա։

Կուզես՝ կգտնես հետդ թշնամացած ընկերոջդ, որը նախընտրեց էս եզերին՝ իրականությանը դեմ գնալով, կուզես՝ քեզ կգտնես։ Բայց հերոսը վիզ դնող մասնագետներն են, որոնք քարոզչությանը դեմը չեն կարողանում առնել, ու նրանց հուսահատությամբ էլ ավարտվում ֆիլմը։

«Եթե մտածես, մենք ամեն ինչ ունեինք»,- ասում ա Լեոնարդո Դի Կապրիոյի հերոսը՝ աստղագետ Ռանդալ Մինդին, երբ ամեն ինչ արդեն անհույս ա։ Նույն կերպ հայ մասնագետներն են ասում հուսահատ, եթե մտածես, մենք ամեն ինչ ունեինք, երբ ունեինք Արցախը։

Նոյեմբերի 9-ից հետո Հայաստանի երկնաքար իշխանությանը պաշտպանող զանգվածը ստացավ ժեխ անունը։ Խնդրեմ, նույն ժեխին ցույց են տալիս ամերիկյան հասարակության մեջ։ Սակայն, մեր դեպքում այդ ժեխին վերագրեցին ազգային ինքնությունը, թե հայերն են այդպիսին։ Խնդրեմ, ապացույցը, որ ոչ թե հայի բերանից է դուրս գալիս՝ Արցախը մերը չի, թեկուզ էրեխուս մորթեն, նախկինները չգան, այլ ամերիկյան տեխնոլոգիաների ստեղծած մարդն է դա ասում, և այդ երևույթի համար անհանգիստ են նաև Ամերիկայի արվեստագետները։

Ֆիլմում երկնաքարը սկզբում վտանգ ա, ապա դառնում ա եկամտի աղբյուր, ու հանրությունը սկսում ա խոսել երկնաքարի օգուտներից։ Խնդրեմ, Թուրքիան, որ հայերի համար երկնաքարի չափ ոչնչացման վտանգ ա, բայց մի էրկու հոգու ջեբի մեծացման խաթեր համոզում են, թե Հայաստանը ծաղկելու ա, երբ Թուրքիան ընկնի Հայաստանի վրա։

Ու վտանգը մարդկանց մեջ ոչնչացնելու համար ասում են՝ մի նայիր իրականությանը, մի նայիր եղածին, ապագա կա, կա ապագա։

Ֆիլմը լավ վաճառելու ու տարածելու համար նույնպես օգտագործվել է նույն տեխնոլոգիան, ինչը հեգնում են ֆիլմում՝ սկսած տառատեսակից, վերջացրած երաժշտությունով, սկսած հայտնի դերասաններով, վերջացրած հանդիսատեսին լարված պահելու սցենարային ռազմավարություններով։ Ուրեմն, Հայաստանում աղետի համար մեղավորները նույնպես նայելու են, բայց ոչ մի օգուտ, որովհետև ինչպես Ջոկեր ֆիլմն էր ամերիկյան կապիտալիզմի մեջ կապիտալիզմի դեմ, էնպես էլ սա, անօգուտ։

Ամերիկյան տեխնոլոգիան բոլոր խմբերին է ճանաչում ու բոլորին է երջանկացնում իր կապիտալիզմը կուռ պահելու համար։ Իսկ այս ֆիլմը, որը բացահայտում է երջանկացնող ավերիչ տեխնոլոգիան, երկնաքարի վտանգից գժվածներին երջանկացնելու համար է:

Հովհաննես Իշխանյանի ֆեյսբուքյան էջից