«ԿԱՐՄԻՐ ԳԾԵՐԸ»

Վերջին օրերին, կապված միջազգային իրավիճակի լարվածության հետ, շատ երկրների ղեկավարներ խոսում են «կարմիր գծերի» մասին, միմյանց վերջնագրեր ներկայացնում։

Այո՛, ամեն պետություն, ժողովուրդ ունի իր «կարմիր գծերը»։ Իմ սփյուռքահայ բարեկամներց մեկը, ով եղել է անվտանգության, տնտեսակական հարցերով խորհրդատու, փորձագետ տարբեր, ժողովրդական կոչվողներից մինչև ամենաբռնապետական պետությունների կառավարությունների, ղեկավարների համար, մեր զրույցներից մեկի ժամանակ, հետևյալ միտքն ասաց․ «Ծանոթ եմ եղել և մտերիմ հարաբերությունների մեջ շատ երկրների ղեկավարների հետ (պետությունների անունները չեմ նշում, քանի որ բոլորին չեմ հիշում Ա․Ի․)։ Երկրների մեծ մասն, իրենց ղեկավարների հետ խրված են եղել աննկարագրելի կոռուպցիայի մեջ, բայց և՛ ղեկավարները և՛ այդ երկրի ժողովուրդներն ունեցել են «կարմիր գծեր»։ Այդ «կարմիր գծերը» եղել են երկրի անվտագության հարցերը, պետության սահմանները, ամեն մի թիզ հողը։ Կարծես՝ մենք չունենք այդ «կարմիր գծերը»։

Իսկապես, անկախության այս ավելի քան 30 տարիների ընթացքում, մենք ունեցե՞լ ենք արդյոք մեր «կարմիր գծերը»։ Երկար ժամանակ ինձ թվում էր, որ այդ «կարմիր գիծը» Արցախն է։ Համոզված էի, որ Հայաստանի այն ղեկավարը, որը կփորձի հատել այդ «կարմիր գիծը», կարժանանա ժողովրդի պարսավանքին և կհեռացվի։ Պարզվեց՝ ոչ, ավելին, «կարմիր գիծ» անցնել չէ նաև Հայաստանի Հանրապետության տարածքների հանձնումը, մեր պատմության ուրացումը, և այսպես շարունակ, մինչև պետականության անկումը։

Ավետիք Իշխանյանի Ֆեյսբուքյան էջից