«Zham.am» լրատվականին տված հարցազրույցում գեներալ–մայոր Արկադի Տեր–Թադևոսյանը, անդրադառնալով «BBC»–ին տված Լևոն Տեր–Պետրոսյանի հայտարարությանը, մասնավորապես «1997-ին կողմերը մոտ էին հակամարտության կարգավորմանը, եթե չլիներ «ղարաբաղցիների» մաքսիմալիստական դիրքորոշումը» մտքին, ասել է.

–Լևոն Տեր-Պետրոսյանը փորձել է խնդիրը լուծել` հիմնվելով միջազգային իրավական նորմերի վրա` հաշվի չառնելով հասարակ մարդկանց կարծիքը, նրանց, ում այդ հակամարտությունն անմիջականորեն վերաբերում էր: Նման դիրքորոշումը հատուկ է ոչ միայն Լևոն Տեր-Պետրոսյանին, այլև գրեթե բոլորին, ովքեր մեծ քաղաքականության մեջ են («Անտառը հատելիս տաշեղներ կթռչեն» սկզբունքով)։ Սակայն եթե այդ ժամանակ այդ տարբերակն անցներ, և Լեռնային Ղարաբաղը ստանար միջանկյալ կարգավիճակ, իսկ իրականում ունենար ինքնավարություն Ադրբեջանի կազմում, ի՞նչ երաշխիք կար, որ հայկական նոր կոտորած չէր լինի: Ես չեմ կիսում Տեր-Պետրոսյանի տեսակետը. ավելին՝ կտրականապես դեմ եմ: Ես զինվորական եմ, և իմ գործը բանակն է, բայց ասեմ, որ քաղաքական գործիչները բանակի հաղթանակների համար միայն պրոբլեմներ են ստեղծում:

Հարցն ավելի մանրամասնելով՝ Արկադի Տեր–Թադևոսյանն ասել է.

-Օրինակ՝ այն, որ մենք Շուշին գրեթե գաղտնի ազատագրեցինք առաջին նախագահից: Շուշին ազատագրվել է մայիսի 9-ին, իսկ հունիսին Ղարաբաղում ՀՀՇ և ՀՅԴ կուսակցությունների ներկայացուցիչները քիչ էր մնում՝ կրակեին միմյանց վրա: Ստիպված ես միջամտեցի և բառացիորեն նրանց բաժանեցի մեկը մյուսից: Թեև երկրի այդ ժամանակվա ղեկավարությունն ինձ չներեց ո՛չ իրենց միջկուսակցական գժտությանն իմ «խաղաղապահ» առաքելության, ո՛չ էլ Շուշիի ազատագրման համար, և ես շուտով հետ կանչվեցի Երևան, ինձ առաջարկվեց գրասենյակային աշխատանք՝ հեռու ռազմի դաշտից: Շուտով նաև թոշակի անցա: