Հյուսիսայինում արևելյան ճենճահոտ է: Պակիստանցիների, թուրքերի, ատրպատականցի իրանցիների, տարբեր բարբառներով խոսող հայապատվաստ ադրբեջանցիների կողքին որպես օտարական քայլում եմ:

Քանի որ թուրքերեն լավ գիտեմ, հասկանում եմ՝ ինչ են խոսում:

Ճնշվում եմ:

Ու թվում է՝ ավելի ճնշիչ՝ մեկ էլ նոյեմբերի ինն էր:

Չէ, սեպտեմբերի 27-ը:

Չէ, հունիսի 21-ը:

Որը կուզեք:

Հանկարծ դիմացս մի տղա է:

Սիրուն: Սիմպածյագա:

արաբական էժան դուխիների ու եվրոպական սառը , բայց թանկ պարֆյումի միքս Ճենջահոտի ստվերում նվաստ քայլերս իզգոյի անամոթ համառությամբ առաջ բրթելով՝ ՝ նայեցի մի քիչ ներքև:

Երկու ոտքն էլ պրոթեզ:

Ինչ-որ Էրիկի՝ «ոչ ավել ոչ պակաս»՝ շրջիկ մուրացիկ նվագախմբի կլկլան դմփ-դմփոցի 6/8 անողոք հարվածի տակ հայտնված բանականությունս, որ պատվաստի նվաստացնող մեքենայի կողքերն ազգակից էր փնտրում, խեղճացավ:

Ես՝ չէ: Խեղճանալուց մի քիչ խեղճ եմ: