Ղժղժան պաշտոնակատարին նրա հերթական այցի ժամանակ ծնկաչոք ընդունում է մի ծեր կին։ Սա արդեն չգիտեմ «ժողովրդի» որերորդ «անկեղծ» պոռթկումն է։ Հիշենք, ոտքեր պաչող ծեր կնոջը, «մեզ մենակ չթողնես» «լացակումած» տիկնոջը, ցեղասպանության թանգարան այցելող «բարի» պապիկին և բազում այլ «ժողովրդի» ներկայացուցիչների։ Այն, որ այս ամենը գավառական բեմադրություններ են, կասկած չունեմ։ Այն, որ այդ բոլոր տատիկ-պապիկներին հատուկ գտնում և վճարում են, ինչպես Աբաջյանի պապիկին և Աշոտիկի տատիկին, նույնպես կասկած չունեմ։ Բայց հարցն ավելի քան լուրջ է։

Նա բոլորին նսեմացրել և նրանց միջից վերացրել է արժանապատվության տարրական զգացումը (եթե իհարկե, նրանք արժանապատվություն ունեին)։ Այս ողորմելի հոգով ստրուկները շարժվում են․ «փող՝ ստրկության դիմաց» սկզբունքով։ Կարծում եմ, որ ղժղժան պաշտոնակատարը տառապում է անլիարժեքության բարդույթով։ Հավանաբար, ինչ-որ տարիքում նրան վերաբերվել են ստրուկի նման՝ նվաստացրել, չոքացրել,անասնակերով կերակրել, կոնֆետ գցել և նա ճանկռտելով հափշտակել է այն։ Հայտնի է, որ ամենադաժան ստրկատերերը նախկին ստրուկներն են։

Ավետիք Իշխանյանի ֆեյսբուքյան էջից