Երբ ՀԱԿ-ը հայտարարեց ԱԺ արտահերթ ընտրություններին մասնակցելու մասին, ինձ թվաց, որ Տեր-Պետրոսյանը արդարացիորեն ցանկանում է հետ վերադարձնել իր մորորյալ ընտրողներին, որոնց դավադրորեն և լկտիաբար Նիկոլը գողացավ 17-ի ԱԺ խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ։ Հիշեք, թե այդ ընթացքում հոգեզավակն իր հոդվածներով ու ելույթներով ինչպես էր հետևողականորեն վարկաբեկում ու քաղաքակապես ոչնչացնում Տեր-Պետրոսյանին՝ նրան մեղադրելով թե՛ մարտի 1-ը նախապատելու («Մեծ խառնակչություն. Լևոն Տեր-Պետրոսյան, «ՀԺ», 2015թ. հուվարյան 6 համարներում), թե՛ Սերժ Սարգսյանի հետ Արցախը թշնամուն հանձնելու շուրջ բանակցելու առիթով (2016-ին ՊՊԾ-ը գրավելու օրերին ոչմիթիզականության դիրքերից Տեր-Պետրոսյանին դավաճանության մեջ մեղադրող ելույթը): Բայց պարզվեց՝ ո՛չ, 1-ին նախագահի և իրենով զոմբիացած իր թիմի նպատակը հիմնականում այլ է՝ պատմական փաստերը խեղաթուրելով, երեսպաշտորեն ստելով՝ փորձել Ռոբերտ Քոչարյանից վավրեժխնդիր լինել՝ նախկինում հայտնի ինչ-ինչ դեպքերի պատճառով։ Եվ ՀԱԿ-ի համագումարում Տեր-Պետրոսյանը անթաքույց ձևակերպեց այդ բանաձևը՝ եթե չի ընդունում իր առաջարկը, չի ենթարկվում իր պահանջին, ապա ինքը և, հետևաբար, նաև իր թիմը, ամեն ինչ կանեն, որ նա վարչապետ չդառնա։ Հիշու՞մ եք Նիկոլի խոսքերը՝ կամ ես կդառնամ վարչապետ, կամ Հայաստանը վարչապետ չի ունենա։ Զուգահեռեցի՞ք... Հետո էլ սրտնեղում է, որ սրան իրավացիորեն համարում են իր հոգեզավակը։

Իսկ հիմա՝ Տեր-Պետրոսյանի կողմից փաստերը խեղաթուրելու մասով ընդամենը մեկ օրինակ.

1-ին նախագահը Պետրոսի մոտ հարցազրույցի ժամանակ, անդրադառնալով ժամանակի գործոնին, ինչն, իսկապե՛ս, չափազանց կարևոր է քաղաքական գործընթացներում, իրեն հատուկ ամենագետի կեցվածքով մեղադրում է 2-րդ նախագահին, որ Ռոբերտ Քոչարյանը չհասկացավ ժամանակի գործոնի նշանակությոնը, ինչն աշխատում էր Ադրբեջանի օգտին և հեգնանքով նախատում է նրան, որ պետք չէր բանակցությունները ձգձգել։

Հարց. պրն. Տեր-Պետրոսյան, իսկ Դուք հասկանու՞մ էիք ժամանակի գործոնի կարևորությունը, երբ 94-ի մայիսի 12-ին ստորագրում էիք, ինչպես մեր հանդիպումներից մեկի ժամանակ ճշգրիտ բնորոշեց հաղթանակը կռած գեներալներից Նորատ Տեր-Գրիգորյանցը, պատերազմում հաղթողի կողմից նախադեպը չունեցող սեփական կապիտուլիացիայի մասին հայտարարող համաձայնագիրը ստորագրումը...

2005թ., երբ Մոսկվայում մեր դեսպանատանը Կոմանդոսի հետ միասին զրուցում էինք համաձայնագրի ստորագրմանը ներկա ՌԴ Պաշտպանության նախկին նախարար Պավել Գրաչյովի հետ և մեր դժգոհությունը հայտնում համաձայնագրի ու Ռուսաստանի պահվածքի մասին, Գրաչյովը, զինվորականին հատուկ իր ուղղամտությամբ, հակադարձեց՝ «Никого не надо винить! Это ваше верхушка виновата, а именно ваш президент Левон Тер-Петросян.Он не должен был давать своё согласие, и тогда вопрос был бы исчерпан».

Եղել և մնում եմ այն կարծիքին, որ Արցախի հարցի լուծման լավագույն պահը եղել է հենց այդ ժամանակահատվածը, երբ մեր դիրքերը բավականին ուժեղ էին թե՛ սահմանին և թե դիվանագիտության ոլորտում։ Ցավոք, պահը բաց թողնվեց։ Երբևէ համոզիչ փաստարկներ չեմ լսել, թե ինչու սգորագրվեց այդ համաձայնագիրը և որտեղից էր գալիս նախաձեռնությունը... Գուցե 1-ին նախագահը երբևէ կանդրադառնա՞ այս համաձայնագրին...

Հ.Գ. Իսկ թե ինչպես Արցախը դուրս մղվեց բանակցային գործընթացից, ինչ նպատակ էր հետապնդում Տեր-Պետրոսյանը՝ Ինքնորոշված Արցախի 1-ին նախագահին նշանակելով Հայաստանի վարչապետ՝ առաջիկայում։