Նիկոլն, ըստ ամենայնի, զգում է, որ իշխանության վերարտադրության լեգիտիմ հնարավորություն չունի։ «Հպարտները» քչանում են, ինքն այլևս առաջվանը չէ, Ալիևը դեռ բացահայտորեն չի օգնում (դրա համար էլ Նիկոլն առաջարկեց գերիներին 1-2 ամիս էլ տանջվել Ադրբեջանի բանտերում կամ սպանվել՝ հանուն իր իշխանության), ֆեյսբուքյան լցնովի լայքերը կոնկրետ քվե չեն դառնալու։

Դատելով քարոզչական կոդերից՝ Նիկոլը փորձելու է վերարտադրվել կա՛մ ընտրակեղծիքներով, կա՛մ սադրանքային բախումներ կազմակերպելով։ Երկու դեպքում էլ արյուն կարող է թափվել։ Նա հենց դա էլ ուզում է։

Նիկոլի անցած ճանապարհն արյունոտ է։ Ինքը շատ լավ հասկանում է, որ պատասխան պետք է տա արյան համար ու վախենում է այդ հեռանկարից։ Նա արյան համար պատասխան տալու վախից պատրաստվում է նոր արյուն թափել։ Դա նշանակում է, որ պետք է կառավարել Նիկոլի վախերն ու չեզոքացնել բախումնային սցենարները։

Պետք է այնպես անել, որ փոփոխությունները մեզանում լինել անցնցում։ Դրա առաջին նախապայմանը ընտրությունների մասնակցության մեծ քանակ ապահովելն է։ Յուրաքանչյուր քաղաքացի գնալով ընտրատեղամաս՝ քչացնում է բախումների, ցնցումների ու արյան հավանականությունը։ Բարձր մասնակցությունը անցնցում իշխանափոխության երաշխիքներից է։