Նկատե՞լ եք՝ Բաքվի բռնապետը երբեք չի օգտագործում Երևան, Սյունիք կամ Սևան տեղանունները, դրանք փոխարինելով Իրավան, Զանգեզուր և Գյոյչա իբր թյուրքական ձևերով։

Իրականում դրանցից միայն Գյոյչա ձևն է թյուրքական ծագման և նշանակում է «կապտավուն», իսկ մյուս երկուսը պարսկական տարբերակներն են համապատասխանաբար հայկական Երևանի և Ձագեձորի (Սյունիքի մի հատվածը)։

Սրանով Ադրբեջան կոչվող արհեստածին կազմավորումը, որը որևէ պատմական, մշակութային և աշխարհագրական անցյալ չունի մեր տարածաշրջանում, մեր դեմ վարում է նաև տեղանվանական պատերազմ, ինչը հիբրիդային հակամարտության շատ կարևոր բաղադրիչ է։

Ընդ որում, այդ պատերազմում ամենաշահեկան դիրքերը հենց Հայաստանինն են, որովհետև, փառք Աստծո, մեր ոսկեդարյան ավանդույթից սկսած, հայերս շատ լավ գիտենք, որ Բարդան Պարտավն է, Գաբալան՝ Կապաղակը, Բայլագանը Փայտակարանը, Թովուզը՝ Տուսը կամ Տավուշը, Աղստաֆան՝ Աղստևը, Գյադաբայը՝ Գետաբակը, Գյանջան՝ Գանձակը, Այլիսը՝ Ագուլիսը, Ձուլֆան՝ Ձուղան, իսկ ամեն տեսակ ղամարլուները և բաջազլուները լոկ վաչկատուն ցեղերի անվանումներ են, որոնք ոչ միայն զրոյական մշակութային հետք են թողել մեր հայրենիքում, այլ նաև բարբարոսաբար ոչխարի հոտերի կոխան են դարձրել հայկական վեհաշուք կոթողները։

#մահ_թշնամուն

Իրանագետ Վարդան Ոսկանյանի ֆեյսբուքյան էջից