1. Գժին գժությամբ անհնար է պատասխանել ու հաղթել

2. պոպուլիզմի իր փայլատակումներից ավելի վեր անհնար է բարձրանալ։ Մեկ է՝ նա սրբություն չունի ու իր պոպուլիզմի համար կարող է աճուրդի դնել անգամ իր սրբագույնը։

3. Ամոթը սպառվել էր, երբ նա ծնվել է ու այդ իսկ պատճառով չպետք է ակնկալել, որ ամոթի նշույլ կունենա

4. նրան տանը սաստող չկա, քանի որ իր ոգեւորության միջավայրն է Կոնդի իր առայժմ զբաղեցնող դաչան, օղի թորող սարքն էլ բակում

5. Նա չունի գիտակից շրջապատ, որն էլ կմտածի երկրի մասին։ Մանկուրտ, թեթեւ վարքի տեր, ջինս ծախող, ղումար խաղացող, թմրանյութը քթերը քաշող ու նմանատիպ կյանքով ապրած կամ կյանք չտեսած մի հավաքականություն է, որոնց միակ հույսը, որ սա չկործանվի, քանի որ իրենք ոչ թե կործանվելու են, այլ՝ անտեր շան կյանք են ունենալու մեր երկրում իրենց հայրենադավության պատճառով։

ԲԱՅՑ ԱՅՍՕՐ ՀԻՇԵՑԻ ՄԻ ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆ

1915 թվականի Հայոց Ցեղասպանությունից հետո Մեծն հայդուկ Սեբաստացի Մուրադը, այլոք, ընկած Արեւսմտյան Հայաստանից մինչեւ արաբական անապատների տարածքներում փորձում էին հայ մանուկներ փրկել։ Կարգախոսն էլ հատկանշական էր՝ մեկ հայը՝ մեկ ոսկի (դրամական միավոր)։

Հիմա 1915-ի Ցեղասպանությունը չի՜, հիմա թուրքերը չե՜ն մեր զավակներին գաղթի ճանապարհներին հսկում։

Բայց 1915-ի մահվան դուռ գնացող, ասել է թե՝ հայությունից կտրվելու ուղու վրա գտնվող հազարավոր մեր մանուկների պես հիմա ունենք տասնյակ հազարավոր մոլորյալներ, որ գնում են հայրենադավի ետեւից։

ՈՒզում եմ նոր շարժում սկսել՝ մեկ ոսկի, հայրենադավից կտրվելու համար։ Դա իհարկե ոսկի չի լինի իրական իմաստով։ Այլ խոսքը, զրույց, համոզել, խնդրել, աղաչել, բայց փրկել գեթ մեկ հայ մարդու։ Հայրենադավի մահվան այս քարավանից փորձենք հնարավորինս շատ մեր հայրենակցի փրկենք։

Վաղվանից մի փորձ անելու եմ համացանցում։ ԱՄԵՆ օր, երեկոյան 20։20-ին այս հարթակում վերականգնելու եմ իմ ԱՆԿԵՂԾ ԱՍԱԾ հեռուստաշարքը։ Երջանիկ կլինեմ, որ ամեն երեկո գեթ մեկ հայրի փրկեմ, դարձի բերեմ, դավաճանական ուղուց ետ շրջեմ։

Վաղն առաջին օրն է ու թեման՝ Օնիկ Գասպարյանի ականից կտրված ոտքն ու Նիկոլի դեռ աշխատող լեզուն