Ինչքան ավելի շատ են Թուրքիան ու Ադրբեջանը մեզ համարում թշնամի ու նվաճման ենթակա երկիր, այնքան նիկոլենք նրանց ավելի են համարում են մեր բարեկամը ու այնքան ավելի շատ են ընկնում նրանց ոտները։

Ինչքան շատ են Նիկոլն ու իր թիմակիցները քծնում թուրք–ադրբեջանական զույգին, այնքան նրանք ավելի ամուր են փակում հայ գերիներին։ Ու դժվար չէ ասելը, թե որ կետից է դա սկսվել։

Այս անբարոյականությունը, խայտառակությունը և դավաճանությունը սկսեց այն պահից, երբ Ղարաբաղյան շարժման ալիքի վրա իշխանության գալուց հետո «Ղարաբաղ» անունը կրող կոմիտեի անդամներից ոմանք Ղարաբաղը համարեցին բեռ ու մի հակապետական բանաձև առաջ քաշեցին, ըստ որի՝ Հայաստանի զարգացման բանալիները գտնվում են Անկարայում ու Բաքվում։ Հետևաբար, եզրակացրեցին նրանք, լավ ապրելու և այդ բանալիները ստանալու համար պետք է բավարարել Ադրբեջանին ու Թուրքիային։ Ադրբեջանին բավարարել՝ Ղարաբաղ տալու ձևով, իսկ Թուրքիային՝ Հայոց ցեղասպանությունը մոռանալու գնով։

Նիկոլը գրեթե ավարտին է հասցնում այդ ծրագիրը, որից հետո Հայաստանը քարտեզի վրայից կվերանա։