Գաղտնիք չէ, որ թուրքական իշխանության հայաստանյան ներկայացուցչության պարագլուխը շարքային գեղցի է: Բոլորս գիտենք, որ «գեղցին» գյուղացին չէ: Առավել ևս իր դեպքում, որ Իջևանն ամենևին էլ գյուղ չէ, այլ՝ շատ գեղեցիկ քաղաք:
Սակայն ամենասարսափելին այն չէ, որ նա գեղցի է, այլ այն, որ նա վարչապետի աթոռին է ու գեղցու ճաշակ է փորձում թելադրել: Դիցուք՝ նրա վերջին գրառումը՝ «Քրիստոս հարեավ ի մեռելոց»:
Հենց այդ գրառման ներքո հազարավոր մեր հայրենակիցներ գրում են, որ «հարեավ» բառ հայերենում գոյություն չունի: Որ այդպես գրելը անգրագիտություն է: Բայց արի ու տես, որ դատարկ գեղցին չոր կող է ու անգամ չի խմբագրում այդ կատարյալ անգրագիտությունը: Նա սխալն արել է, բայց այնքան փոքրոգի է, որ համարձակություն չունի ընդունել իր սխալը և պարզապես շտկել այն: Ավելին՝ նա այնքան գեղցի է, որ «թաքուն» երազում է, թե իր սխալը կդառնա համահայկական «ճիշտ» ու թող բոլորն այդ բառն այսուհետ շարունակեն գրել այնպես, ինչպես ինքն է գրել:
Այս փոքրիկ, բայց շատ տիպիկ պատմությունը վկայությունն է այս անհայրենիք գեղցու ողջ մտածողության: Սա հենց այսպես էլ երեք տարի փորձեց ղեկավարել կառավարությունն ու դրա հետևանքով հանձնեց Արցախը:
Նա Արցախի կոնֆլիկտի բանակցությունները սկսում էր իր կետից: Հենց այնպես, ինչպես, իր համոզմամբ, հարյավ բառն այսուհետ բոլորը կգրեն «հարեավ»:
Սրանք «ճաշակազրկմամբ» են մեզ հայրենազրկում