Նախընտրական պայքարը ըստ ամենայնի լինելու է շատ կարճատև` մոտ 12 օր։ Ակնհայտ է, որ նիկոլը և իր թիմը գաղափարական առումով սնանկ են և չեն կարողանալու ընտրողներին ներկայացնել լուրջ մշակված նախընտրական ծրագիր։ Իրենք նույնիսկ նախկինում արված խոստումներին չեն անդրադառնա, քանզի դրանց 99.9% տոկոսը չեն իրականացրել։ Սա հաշվի առնելով, նիկոլի տերերը` ադրբեջանը, թուրքիան ու արևմտյան որոշ ուժեր, կրկին իրեն խորհուրդ են տալու գնալ հասարակության ծայրահեղ բաժանմանն ու տարբեր մանիպուլիացոն տեխնոլոգիաների օգտագործմանը։ Բայց այս անգամ բաժանումը լինելու է ոչ թե սևի ու սպիտակի, այլ աղքատի ու հարուստի։ Գաղտնիք չէ, որ Հայաստանում միջինից ցածր ապրողները կազմում են բավականին լուրջ թվաքանակ։ Հենց իրենց զգացմունքների գրգռմանն է ուղղված լինելու նիկոլի բոլոր թեզերը։ Հնչելու են մոտավորապես այսպիսի թեզեր. իշխանությունն ուզում են ձեզանից խլեն, որպեսզի ձեզ ոչնչացնեն ու ձեր վրա մուռ հանեն` ինձ ընտրելու ու սատարելու համար։ Ես ձեր կյանքի միակ երաշխավորն եմ լինելու։ Եթե ինձ չընտրեք, ապա շատ ավելի վատ կապրեք։ Ինձ ընտրեք, որպեսզի ես ձեր համար բոլոր հարուստներին ունեզրկեմ։ Եթե ինձ չընտրեք, ապա պատերազմ կսկսվի և նմանատիպ այլ բաներ։ Ուշագրավ է, որ ինչպես և 2018-ին, նիկոլի խոստումների հիմքում ընկած է լինելու, ոչ թե այլոց կյանքի բարելավմանն ուղղված ծրագրերի իրագործումն, այլ որոշ մարդկանց ունեզրկումը և ձերբակալումը։ Սա կրկին լինելու է իր ամենագլխավոր ուղերձը ժողովրդին։

Մյուս կողմում լինելու է Նախագահ Քոչարյանը (որպես մեկ կուսակցության լիդեր, կամ դաշինքի լիդեր)։ Ակնհայտ է, որ Նախագահի կերպարը շատ պրագմատիկ մարդու կերպար է։ Նա չի շռայլելու անիմաստ և պոպուլիստական խոստումներ։ Դրա փոխարեն նա ասելու այն, ինչ իրոք իզորու է անել։ Այն, ինչ իրոք կարող է փոխել մարդկանց ապրելաձևը։ Այն, ինչ կտանի մեզ դեպի կայունություն և զարգացում։

Մնում է ժողովուրդը հիշի, թե ի՞նչ արեց Նախագահ Քոչարյանը հեռավոր 90-ականներին` երկրի ղեկը ստանձնելուց հետո։ Նա չդիմեց վրեժխնդրության, նա նույնիսկ նախընտրեց չխորանալ անցյալում կատարվածի վրա և դրա փոխարեն լծվեց երկրի ապագային միտված ծրագրերի իրագործմանը։ Բերեմ միայն մեկ շատ խոսուն ցուցանիշ. 1997-ին, երբ Նախագահը ստանձնեց երկրի ղեկը, Հայաստանում կար 470 հազար աշխատող մարդ։ Սա փաստ է, որի հետ որևէ մեկը վիճել չի կարող։ Փաստ է նաև այն, որ Նախագահի պաշտոնը թողնելու պահին` 2008 թվականին, Հայաստանում արդեն կար 1,200.000 աշխատող։ Հենց այսպես է զարգանում երկիրը, երբ կա կայունություն և երբ կա երկրի մասին մտածող իշխանություն։ Կան մարդիք, որոնք ասում են, թե Նախագահի բախտը բերել է, քանզի այդ ժամանակ աշխարհում ընդհանուր տենդենցն էր այդպիսին։ Այդ մարդկանց ես միշտ պատասխանում եմ հետևյալ կերպ։ Դե երևի 90-ականներին նաև Պաշտպանության պետական կոմիտե ստեղծելու ու պատերազմներում հաղթելու տենդենց էլ կար... Ես պատահականություններին չեմ հավատում։ Ես հավատում եմ միմիայն արդյունքներին։ Փաստ է նաև, որ 2004-ից մինչև 2007 թվականը Հայաստանում գրանցվել էր միգրացիայի դրական սալդոն (մարդիք սկսեցին վերադառնալ հայրենիք)։ Դա է՞լ էր երևի պատահական։

Դե ինչ, սա իմ առաջին հոդվածն է հնարավոր ընտրությունների մասին։ Կլինեն նաև այլ հոդվածներ։

Պարզ է, վերջում բոլորին հետաքրքրելու է մեկ հարց.

Արդյո՞ք Նախագահին կհաջողվի հաղթել ընտրություններում։ Դուք հենց այդպես եք շարադրելու հարցը, բայց հավատացեք, որ հարցն իսկզբանե սխալ է։ Ճիշտ ձևը սա է. կհաջողվի՞ մեզ հաղթել այս ընտրություններում։ Այսպես, քանզի Նախագահի հաղթանակը իր համաի ինքնանպատակ չէ, այլ մեզ բոլորիս ևս մեկ անգամ օգնելու ու ուժեղացնելու մեկ մարդու անկեղծ ցանկություն։ Հաղթանակը ոչ թե իրենն է լինելու, այլ մերը։

Պատասխանեմ. հաղթանակի համար կա մեկ շատ կարևոր նախապայման` ժողովուրդը պետք իրոք ուզի ավելի լավ ապրել։ Ժողովուրդը պետք է որոշի, թե ինչն է իրենց համար գերակա` ուրիշի վատ ապրելու վերաբերյալ նիկոլի խոստումը, թե իրենց ավելի լավ ապրելու մասին իրական խոստումը, ինչը մեկ անգամ հստակորեն իրականացվել է։

Կա երկու կողմ. մեկն առաջարկելու է ունեզրկել մի քանի տասնյակ մարդու, մյուսն էլ առաջարկելու է բարելավվել հարյուր հազարավոր մարդկանց կյանքը։

Ընտրողը մենք ենք լինելու...