Ամեն անգամ երբ գրում եմ, թե աթոռից կառչած այս կապիկներն ինչպես են հերթական անգամ տապալել պետության համար կարևոր ինչ-որ բան, շատերին կարող է թվալ, թե չարախնդում եմ, կայֆ եմ ստանում, և այլն։

Կարող եք չհավատալ, բայց ինձ այդ ամենն ահավոր ՑԱՎԱՑՆՈՒՄ է։ Ամեն առանձին միջադեպ։

Հա, սարկազմ էլ կա գրածներումս, երբեմն զմայլիկներ էլ եմ դնում՝ ըստ ժանրի կանոնների, բայց իրականում ահավոր ցավոտ է։ Շատ կուզեի, որ սխալվողը ես լինեի, որ կյանքն ամեն անգամ ապացուցեր, թե ինչքան սխալ է քննադատությունս, ինչ անիմաստ են անհանգստություններս, ինչ անտեղի է ջղայնությունս։

Կապ չունի, խոսքը Աբու-Դաբիում ռազմական ցուցահանդեսին ցուցանմուշները չհասցնելու, Երևանում կայանալիք ռազմական ցուցահանդեսը տապալելու, ձյան մեջ, թշնամու ուղիղ նշանառության տակ վրանում քնող դիրքապահների, թե հազար ու մի մեծ ու փոքր տապալումների մասին է։

Այս ամենը ոչ միայն մեր հայրենիքից, այլև մեր կյանքերից է գողացվում։ Այս ամենը հետո տասնամյակներով պիտի վերականգնենք՝ կտրելով մեր երեխաներից ու թոռներից։

Սրանց գողացածի, հանձնածի, կորցրածի ու պարտք արածի դիմաց կարող է դարերով ճռռանք (չեմ չափազանցնում, երկրների կան, որ 80–90 տարի պարտք են փակում, չեն կարողանում տակից դուրս գալ...)։

Կարեն Վրթանեսյանի ֆեյսբուքյան էջից