Այս լուսանկարը արվել է Ապրիլյան պատերազմի ավարտից հետո՝ ապրիլի 9-ին, Արցախից տուն վերադառնալիս: Շատ խառը զգացողություն ունեի: Թեպետ Ստեփանակերտում էի այդ օրերին, սահմանին մոտ չեմ եղել, բայց շատ բան տեսա, շատ բան հասկացա և վերարԺևորեցի շատ բան: Տխուր էի դաժան իրականության պատճառով, ուրախ էի, որ ավարտվեց պատերազմը, փոթորկված էր հոգիս, բայց հանգիստ էի: Հանգիստ էի, որովհետև գիտեի, որ երկիրս պաշտպանված է, սահմանները ապահով, և այլևս ոչ մի վտանգ չկա: Ես երբևէ չեմ պատկերացրել, որ երկրի ներսում թշնամի ունենք շատ ավելի վտանգավոր, քան պատմական թշնամին: Տասնյակ տարիներ թունավորել հայի միտքը, թաքնվել ազնիվ պայքարի քողի տակ, ստել ու պառակտել է և այսօր հասել իր բուն նպատակին: Հանձնել մեր եկիրը թշնամուն, վերացրել լույս սերունդ, հիմնահատակ քանդել երկրի բոլոր ինստիտուտները, կոտրել հայի ոգին ու ողնաշարը և անամոթաբար շարունակում է իր գործը իր պես փտած գաղափարների տեր 88 և ավել Հայաստանում ծնված, բայց թուրքի գենը լավ պահպանած համախոհների հետ միասին:

Ողջ ընթացքում, քանի ես և գործընկերներս գտնվում էինք Ստեփանակերտում, նաև դրանից հետո մեզ քարկոծում էին: Չէի հասկանում՝ ինչու և ովքեր էին դա անում: Որովհետև քանի նրանք տանը նստած համացանցում ցեխ էին շփում մեզ վրա, մենք ամեն առավոտ եթեր էինք մտնում Ստեփանակերտից, իսկ հետո նկարահանումներ անում: Իսկ նրանք տանը նստած մեզ քարկոծում էին: Այն ժամանակ ես դեռ չգիտեի, որ իմ երկրում կան հայկական անձնագրերով և ազգանուններով անհայրենիքներ: Երբևէ չեմ պատկերացրել, որ ուս ուսի աշխատել եմ, հաց եմ կիսել և ապրել եմ մի քաղաքում ու երկրում նման մարդակերպերի հետ: Չեք հաղթելու... Իրական հայի ոգին անկոտրում է... Անջնջելի է մեր մեծերի դաստիարակությունը: Ես չգիտեմ ձեր ընտանիքները ինչ պատմություն ունեն, բայց իմ մեծ պապը պայքարել է մեր ազգը կոտորած թուրքի դեմ: Թեև երբևէ ագրեսիայի ոչ մի ձև չեմ ընկալում, բայց իմ երկրի ներսում բարքերը չեն փոխվելու և երկրի դարպասները թուրքի արջև բացողները պիտի դատարանում պատասխան տան իրենց արարքների համար:

Մի օր արդարությունը կհաստատվի, և սրտաբաց ժպիտն ու լիաթոք ծիծաղը նորից կվերադառնան ամեն հայի տուն: Ես հավատում եմ: