Այս բլեֆ–բանաձևերը քայքայիչ ֆունկցիա են կատարել ու կատարում։ Սրանց մեծ մասը դրսից են ներմուծված ու դիվերսիոն բնույթի են։ Մյուս մասն էլ օրվա իշխանությունն է հորինել ու շրջանառության մեջ դրել։

Մեկ քայլանի կոմբինացիաներից հետո դրախտ խոստանալը հիմարների համար նախատեսված ուտելիք է։ Այդ ուտելիքի խոհարարներն ամբոխավարներն են։ Նրանք պարզունակ ու դատարկ մարդիկ են և նմանատիպ գաղափարներ են վաճառում։ Ամբոխը սիրում է այդ դատարկներին, գնում ամբոխավարների հետևից ու «քաշվում»։ Բայց այդ ընթացքում «քաշվում» է նաև պետությունը։

Հայաստանն ու Արցախը դարձան հիմարների համար նախատեսված ուտելիքի զոհը։

2018–ին ասացին, որ ընդամենը պետք է Սերժին մերժել, ու դրանից հետո արդեն կյանքը կդառնա մեղր։ Բայց չէ՞ որ, մեղմ ասած, այդպես չեղավ։ Ճիշտ հակառակը՝ կյանքը դարձավ դժոխք։ Նշանակո՞ւմ է սա արդյոք,, որ 2018–ին չկար քաղաքական փոփոխությունների կարիք։ Իհա՛րկե կար և վաղուց։ Քաղաքական դերակատարների փոփոխությունը, սակայն, դեպի դրականի փոփոխության երաշխիք չէ։ Նիկոլ Փաշինյանի օրինակն ապացուցում է, որ զուտ մեխանիկական փոփոխությունը կարող է աղետի հանգեցնել և հանգեցրեց, բայց դա չի նշանակում, որ փոփոխությունների պահանջը լեգիտիմ չէր և չէ։

Քաղաքական դերակատարների փոփոխությունն անհրաժեշտ, բայց ոչ բավարար պայման է առաջադիմության ու արդիականացման համար։

Նիկոլ Փաշինյանը փոփոխությունների տապալված օրինակ է։ Նա պատուհաս է մեր երկրի համար և իր ներկա կարգավիճակով ձեռնտու միայն մեր թշնամիներին։

Հայաստանի նոր առաջնորդությունը պետք է ապահովի Հայաստանի անվտանգությունը, արդիականացումը, բարեկեցությունը։ Նոր փոփոխությունը չպետք է մեկ քայլանի բանաձևի շրջանակներում լինի։ Այդ դասն արդեն որերորդ անգամ անցել է հայ ժողովուրդը, բայց ցավոք ճիշտ եզրահանգումներ չի արել։

Նիկոլի հեռացման հարցը քննարկման առարկա չէ։ Բայց քննարկման առարկա են հետնիկոլական Հայաստանի ու Արցախի խնդիրները, հեռանկարը, զարգացումը։

Անվտանգային համակարգի, քաղաքական կյանքի, տնտեսական հարաբերությունների, սոցիալական վիճակի, ՀՀ քաղաքացիների վարքաբանական կանոնների արդիականացումը պահանջում է գաղափարական ու ծրագրային հենք, բարձրակարգ առաջնորդություն, ժամանակակից մտածողությամբ թիմ։