2 օր հետո որդիս պետքա գար, ու քանի գալու օրերը մոտենում են այնքան ցավս կրկնապատկվում է, եռապատկվում, քառապատկվում.... օր օրի ատելությունս ավելի է շատանում մեր խեղկատակ ղեկավարության հանդեպ, ուզում եմ, որ դուք էլ զգաք ցավ ու տառապանք ինչպես որ մենք որդեկորույս ծնողներս։ Ուզում եմ իմանալ դուք ո՞նց եք քնում։ Երբեք ձեր աչքին չի՞ գալիս մեր 5000+ լույսի կտոր տղաները, որոնց դուք անխնա գցեցիք մսաղացի տակ։

Երբեք ձեր աչքին չի՞ գալիս մեր գերիները, որոնց թողեցիք բախտի քմհաճույքին։ Երբեք ձեր աչքին չի՞ գալիս մեր վիրավոր տղաները անոտք, անձեռք, անաչք... որոնց դուք դատապարտեցիք հավերժ տառապանքի։ Երբեք ձեր աչքին չի՞ գալիս մեր անհետ կորածները,որոնց ծնողները տառապում են անորոշությունից։ Ո՞նց եք գրկում ձեր երեխաներին,երբ հազարավոր ծնողներ գրկում են ցրտից սառած շիրմաքարերը։ Դուք մարդ չեք, առավել ևս դուք ՀԱՅ չեք։

Արցախյան պատերազմի ժամանակ զոհված Մխիթար Գալեյանի մայրը՝

Աստղ Գալեյանի ֆեյսբուքյան էջից