Որեւէ տրամաբանության մեջ չի տեղավորվում, որ արտահերթ նախագահական ընտրություններ պահանջող քաղաքական ուժը բազմամարդ, տասնյակ հազարանոց հանրահավաք անելուց հետո հայտարարում է, թե հաջորդ հանրահավաքը տեղի կունենա 17 օր անց:

Այս օրերին քաղաքական գործիչները, փորձագետները, լրագրողներն անդրադառնում են մարտի 1-ին Հայ Ազգային Կոնգրեսի հրավիրած հանրահավաքին: Տարբեր հարցադրումներ են արվում, տարբեր գնահատականներ տրվում:  Զանգվածների մոտ գնալով ավելանում են հարցերը, որոնց պետք է անպայման պատասխան տրվի:

Իհարկե, կան նաեւ մարդիկ, որոնք անվերապահորեն հավատում եւ վստահում են Կոնգրեսի առաջնորդին եւ անգամ չեն էլ փորձում անդրադառնալ վերջին հանրահավաքում ընդունված հայտարարության տեքստին եւ հատկապես Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի հայտնած այն մտքին, որ «ուղենիշ-ծրագրին» պարտավոր են ենթարկվել ոչ միայն Կոնգրեսի անդամները, այլեւ վերջինիս նախաձեռնած զանգվածային միջոցառումների բոլոր մասնակիցները:

Մի կողմից վարչախմբին է թվում, որ ժողովուրդն անվերապահորեն պետք է ենթարկվի իրեն, հիմա էլ ընդդիմության առաջնորդներն են ժողովրդին ենթարկվելու կոչեր անում: Խեղճ հայ ժողովուրդ:

Եւ այստեղ արդեն պետք է խոսել այն պահանջների մասին, որոնք Կոնգրեսը ներկայացրել է գործող վարչախմբին:

Բնականաբար, Կոնգրեսը պահանջել է ազատ արձակել բոլոր ինը քաղբանտարկյալներին: ՀՀ բոլոր ողջամիտ քաղաքացիներն էլ վստահ են, որ քաղբանտարկյալներին պետք է ազատ արձակել, որ քաղբանտարկյալների առկայությունը թուլացնում է մեր երկիրը, բայց հավատացեք, որ հանրահավաքի եկածները չէին եկել լսելու, որ Կոնգրեսը հերթական անգամ պահանջում է ազատ արձակել քաղբանտարկյալներին: Իսկ մարտի 1-ի իրադարձությունների ուսումնասիրման անկախ միջազգային հանձնաժողովի պահանջն իրոք զարմանալի է: Մի՞թե Կոնգրեսը դեռ նման հույսեր է փայփայում: Իհարկե` ոչ: Պարզ է նաեւ, որ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանն ավելի քան վստահ է, որ գործող վարչախումբը որեւէ փոխհատուցում չի տալու մարտի 1-ին զոհվածների ընտանիքի անդամներին, եթե նույնիսկ մեկ միլիոն դոլարի փոխարեն մեկ միլիոն դրամ նշվեր:

Կոնգրեսը նաեւ վստահ է, որ իշխանությունները հաստատ կապուղի չեն տրամադրի Ա1+-ին: Վստահ են, բայց պահանջում են եւ պահանջները կատարելու համար ժամկետներ են տալիս:

Կոնգրեսը նաեւ վարչախմբից պահանջում է վերացնել Ազատության հրապարակում հանրահավաքներ անցկացնելու անօրինական արգելքը: Կոնգրեսի առաջնորդներից շատերը գլխավորել են նաեւ Ղարաբաղյան շարժումը եւ պետք է բոլորից լավ իմանան, թե ինչպես է պետք ժողովրդին վերադարձնել Ազատության հրապարակը, բայց, չգիտես ինչու, Կոնգրեսը դեռ սպասում է բարի կամքի դրսեւորումների:

Վարչախմբից պահանջվում է նաեւ վերականգնել Ղարաբաղի խնդրի կարգավորման բանակցությունների նախկին ձեւաչափը եւ Ղարաբաղին վերադարձնել բանակցությունների սեղանի շուրջ: Խոստովանենք, որ նույնիսկ ամենամեծ ցանկության դեպքում գործող իշխանություններն այսօր ի վիճակի չեն լուծել այս խնդիրը:

Կոնգրեսը շատ ճիշտ է վարվում, երբ վարչախմբից պահանջում է չեղյալ հայտարարել բացօթյա փողոցային առեւտրի արգելման, երեկոյան ժամը 8-ից հետո փոքր խանութների աշխատանքի դադարեցման եւ ավտոմեքենաների պարտադիր ապահովագրման վերաբերյալ ընդունված որոշումները, ինչպես նաեւ վերականգնել ներմուծվող ապրանքների փոխադրավարձ-մաքսավճարների նախկին չափը: Բայց համակիրների նման բազմություն ունեցող կառույցը գոնե այս պահանջների կատարման համար պետք է ամենօրյա բողոքի գործողություններ անցկացնի եւ կանգնի նրանց կողքին, ովքեր տուժել են վերոհիշյալ որոշումներից: Բայց մարտի 3-ին, երբ կառավարության մոտ ոստիկաններն իրենց կրկին ցինիկ էին պահում եւ հարձակվում հացից զրկված մարդկանց եւ Ժառանգության պատգամավորների վրա, Կոնգրեսի առաջնորդներն այնտեղ չէին: Ավելին, նույնիսկ Կոնգրեսի համակիրներին կոչ չէր արվել հավաքվել կառավարության շենքի մոտ` աջակցելու փողոցային առեւտով զբաղվողներին:

Վերջին հաշվով, այս պայքարի հիմնական նպատակն այն է, որ ՀՀ քաղաքացին ապրի արժանապատիվ կյանքով, իսկ նախորդ հանրահավաքում կառավարության որոշումներից տուժածներին իրավախորհրդատվություն էր առաջարկվում: Եւ դժվար է հասկանալ, թե ինչու ՀԱԿ-ը որոշեց տնտեսության կառավարման եւ օրինականության ապահովման բնագավառներում ցուցաբերած խայտառակ թերացումների, կամայականությունների համար պահանջել վարչապետի եւ հաշված թվով պաշտոնյաների հրաժարականը: Ակնհայտ է, որ այս ձախողումների բրգի գլխին կանգնած է հենց Սերժ Սարգսյանը, որի հրաժարականն էլ պետք է պահանջել: Եւ այս պահանջը ներկայացնելուց եւ այն հիմնավորելուց հետո այլեւս կարիք չէր լինի տասից ավելի պահանջներ ներկայացնել այն վարչախմբին, որը ձախողվել է, որը անհաջողակ է եւ որը պետք է հեռանա:

Գեղամ Նազարյան