«Իրատես»-ը գրում է․ ««Իմ քայ­լը» խմ­բակ­ցու­թյան մեջ բա­ժա­նում­նե­րը գնա­լով ա­ռա­վել նշ­մա­րե­լի են դառնում: Խոս­քը ոչ թե ծայ­րա­հեղ մո­տե­ցում­նե­րի ու ճամ­բար­նե­րի բա­ժան­վե­լու, այլ ամ­բի­ցիա­ներ դրսևո­րե­լու ու դի­մա­ցի­նից ա­վե­լի լա­վը երևա­լու մա­սին է: Գրե­թե մե­կա­մյա խոր­հր­դա­րա­նա­կան­նե­րը հա­ճախ հա­զիվ են մի­մյանց տե­ղը բե­րում: «Այս պատ­գա­մա­վորն ո՞վ է»,-շշն­ջա­լով հարց­նում են կող­քի­նին:Ի­հար­կե, հապշ­տապ՝ «ո­տի վրա, ձե­ռի հետ» ձևա­վոր­ված խոր­հր­դա­րա­նում հենց այդ­պես էլ պետք է լի­ներ, բայց Ազ­գա­յին ժո­ղո­վի ղե­կա­վա­րու­թյու­նը, օ­րի­նակ, կա­րող էր պատ­գա­մա­վոր Ռու­բեն Ռու­բի­նյա­նի ա­սած մեր­ձեց­ման ե­րե­կո­նե­րից կազ­մա­կեր­պել, որ գո­նե մե­ծա­մաս­նու­թյան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­ներն ի­րար նաև ա­նուն-ազ­գա­նու­նով ի­մա­նա­յին: «Իմ քայ­լի» պատ­գա­մա­վոր­նե­րը ի­րենք ի­րենց մեջ բա­ժա­նում­ներ են կա­տա­րել՝ բու­ֆե­տից դուրս չե­կող­ներ, լրագ­րող­նե­րի հար­ցե­րին մշ­տա­պես պա­տաս­խա­նող­ներ, «ճշ­տով» դա­տո­ղու­թյուն ա­նող­ներ, բայց հար­ցազ­րույց տա­լուց խու­սա­փող­ներ, խմ­բակ­ցու­թյան ու­ղեղն ու ա­ռաջ մղող ու­ժը հա­մար­վող­ներ և, վեր­ջա­պես, լու­ռու­մունջ­ներ:

Վեր­ջին­ներս, թերևս, ա­մե­նա­խե­լա­ցի­ներն են՝ ան­շառ, գլուխ­նե­րը կախ, գնում-գա­լիս են նիս­տե­րի: Ո՛չ բո­ղո­քում են նախ­կին­նե­րից ու ներ­կա­նե­րից, ո՛չ չա­րա­խո­սում են գոր­ծըն­կեր­նե­րի հաս­ցեին, ո՛չ ցույց տա­լու բան ու­նեն, ո՛չ էլ ա­ռանձ­նա­պես ու­զում են երևալ: Թերևս մյուս­նե­րը հենց նրան­ցից պետք է օ­րի­նակ վերց­նեն և, ե­թե ան­գամ օ­րեն­սդ­րա­կան գոր­ծու­նեու­թյամբ աչ­քի չեն ընկ­նում, լուռ մնալ սո­վո­րեն»:

Նյութն ամբողջությամբ կարդացեք «Իրատես»-ում։