Նա կարծում է, որ անցյալ տարվա ապրիլ-մայիսի իշխանափոխական իրադարձություններն ունեին արտաքին փայատերեր: Քաղաքագետն այդպիսին է համարում ամերիկաթուրքական շրջանակները։

Դրա համար հիշյալ «արտաքին փայատերերի» խնդիրներից մեկը հայ-ռուսական հարաբերությունները լարվածության տանելն է, իսկ այդ համատեքստում գործոն է դարձել երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանին հետապնդելը:

«Ինչո՞ւ է երկրորդ նախագահի կալանավորումը խնդիր առաջացրել հայ-ռուսական հարաբերություններում: Որովհետև սա դասակարգային հարց է դարձել:

Այսինքն, «նիկոլներ» կան նաև Ռուսաստանում, Բելառուսում, Ղազախստանում և այնտեղ՝ «ուզում ենք ինչպես Հայաստանում» տարբերակով շատ հնարավոր է, որ տեղական հեղափոխականները փորձեն ցնցումներ ու քաոս առաջացնել: Դա մտահոգում է, անշուշտ, մեր գործընկերներին, և նրանք չեն ընդունում այն ճանապարհը, որով ձևավորվել է Հայաստանի ներկայիս իշխանությունը»,-ասում է Թևանյանը:

Այսպես ասած՝ «ֆուտբոլային դիվանագիտության» դասերից մեկն այն էր, որ Թուրքիան չի գնալու Հայաստանի հետ որևէ հարաբերության՝ առանց հայկական կողմի արցախյան զիջումների:

«Այսինքն` «զիջենք Արցախը, որպեսզի գոնե պահենք Հայաստանը» տխրահռչակ թեզը, որն իր արտահայտությունն էր ստացել տերպետրոսյանական փուլային լուծման տարբերակում, չաշխատող է, դա մահվան հայեցակարգ է: Մենք մահվան հայեցակարգի չենք կարող վերադառնալ: Իսկ այս իշխանությունները, մի քիչ ավելի «թավշյա հեղափոխական» տեխնոլոգիաներով տանում են նույն ուղղությամբ»,–ասում է Թևանյանը:

Նա նկատում է, որ Մարտի 1-ի դատավարություն կոչվածը վերածվել է ՀԱԿ-ի կցորդ միջոցառման, այդ միջոցառմանը մասնակցում են տերպետրոսյանականները:

«Եվ մենք մեր երկիրը դարձրել ենք 2008 թ․ սահմանադրական կարգի տապալման չհաջողված փորձի գերի: Եվ այդ առումով մեզ վրա անցյալը սկսել է իշխել, ըստ որում, վտանգավոր փուլի անցյալը, հայկական ազգային շահերի դեմ կատարվող անցյալը: Գիտակցո՞ւմ է դա թե՞ ոչ, արդեն էական չէ»,-ասում է քաղաքագետը:

«Թավշյա հեղափոխության», վերջին կադրային փոփոխությունների, Ամուլսարի հարցի և ընթացիկ այլ զարգացումների վերաբերյալ կայքի զրուցակցի մյուս դիտարկումները՝ տեսանյութում: