Հայաստանում անկախության հաստատումից ի վեր, շուրջ քսան տարի է անցել: Թեև Հայաստան պետության կայացման գործում կան որոշակի ձեռքբերումներ, այնուհանդերձ արդարության և օրենքի գերակայության բացակայությունը հանգեցրել է  համընդհանուր կաշառակերության, անօրինականությունների, ստրկամտութան ու տգիտության և անպատժելիեթյան լայնածավալ դրսևորումների, որոնք էլ պատճառ են դառնում ազգային արժեքների խաթարմանը:  Այսօր վերը նշված բացասական երևույթները արմատացել և հայաստանյան իրականության մեջ դարձել են գերխնդիրներ: Հենց այդ խնդիրների հանգուցալուծումից է կախված Հայաստան պետության ապագա գոյատևումն ու արագնթաց  զարգացումը: Ակնհայտ է, որ այս խնդիրները չեն կարող լուծվել, ոչ նախագահների, ոչ էլ բազմաթիվ պաշտոնյաների փոփոխությամբ, այլ'  բացառապես պետության  արմատական շինարարության արդյունքում:

Աթոռակռիվներն ու զանազան բախումները, կուսակցական քաշքշուկներն ու բռնությունները, կեղծիքներն ու քննադատությունները և  գործադրվող զանազան հնարքները ոչ միայն օգուտ չեն բերում երկրին և վերը նշված խնդիրների լուծմանը, այլ ավելի հիասթափեցնում ծողովրդին և շեղում  այդ խնդիրների լուծման ճանապարհից: Անհրաժեշտ է' լոկ անձնական շահի ստորադասում ազգայինին և կամք' դիմակայելու իշխանության գայթակղությանը:

 Անձնական շահով առաջնորդվելու, վախի, ստրկամտության և տգիտության առկայությունն է պատճառը, որ Հայաստանում , ինչպես, նաև այլ նմանատիպ երկրներում, լրատվամիջոցների դռները փակ են վերը նշված խնդիրների մասին ժողովրդին իրազեկելու, դրանց լուծման ճանապարհների մասին տեղեկացնելու և գործընթաց սկսելու համար:

Հայաստանի լրատվամիջոցները մոռացել են, որ իրենց տերերին ծառայելուց բացի, գոյություն ունեն. հայրենիք և ժողովուրդ. Սրբություններ,  և չի կարելի նրանց հաշվին լուծել իրենց գոյատևման և նեղ շահեկան խնդիրները: Այդ միջոցները վերածվել են աթոռակռվի համար օգտագործվող անարժեք և վտանգավոր զինատեսակի, որի հարվածներից մշտապես տուժում են ժողովուրդն ու հայրենիքը: Անկախության ձեռք բերումից հետո փակվել են լրատվամիջոցների դռները' պետական շինարարության վերը նշված խնդիրների լուսաբանման համար, որի պատճառով էլ պետական շինարարության և ընդհանրապես պետության մասին գիտելիքները մնացել են ֆեոդալական ժամանակահատվածի գիտելիքների մակարդակի:

 Ես չեմ կարծում, որ հաջորդ նախագահները, ովքեր անցած չեն լինի Արցախյան պատերազմի թոհ ու բոհով, կլինեն էլ ավելի, հայրենասեր կամ կամքով հզոր և կարող են դիմակայել զանազան գայթակղությունների:

Մենք բոլորս մահկանացու ենք և բոլորս շատ լավ գիտակցում ենք, որ  գործն է միայն անմահ:

Վերջ ի վերջո' իհարկե կգան ժամանակներ, երբ կբացվեն լրատվամիջոցների դռները, կհայտնվի մի նախագահ, որը կկարողանա դիմակայել  իշխանատենչության գայթկղությանը և կգերադասի,  հայոց պատմության մեջ մնալ, ոչ թե հերթական անփառունակ' այլ  նախագահ, ում ժամանակահատվածում կառուցվել է հայոց իրավական պետությունը,  և կընձեռի այդ  հնարավորությունը,  իրոք իրավական և արդար պետություն կառուցելու համար:

Սակայն այն կարող է տևել տասից հարյուր տարի, և  գուցե այնքան ուշ լինի, երբ մենք կորցրած կլինենք այն ամենը, ինչ կարող էինք ունենալ:

Այս ամենից ելնելով՝ ես որպես Հայաստանի քաղաքացի և Արցախյան ազգային շարժման գաղափարական թևի ներկայացուցիչ,  ցանկանում եմ հարցնել Ձեզ պարոն նախագահ' ինչու՞ ոչ Դուք և ձեր պաշտոնավարման ժամանակահատվածում...

   Աղասի Մանուկյան