Զեմֆիրայի «դոմիկը» Նոր Արեշում բոլոր երեխաները գիտեն: Երեկոյան ժամերին նրանք վախենում են այստեղով անցնել: Զեմֆիրայի շները, որոնք գիշերում են նրա հետ, դուրս են գալիս փողոց, թափառում են տնակի շուրջը: «Փողոցային շներ են: Մեծ: Քանի՜ երեխա ենք փրկել», - պատմում է Զեմֆիրայի հարևանուհին:

Փոքր երեխաների համար շներից ավելի սարսափելի է տան տիրուհին: Նա 80 տարեկան է: Խոսել չի կարողանում: Բառերի փոխարեն կոկորդից անհասկանալի հնչյուններ են դուրս գալիս: Նա անընդհատ անհանգիստ շարժումներ է անում, լեզուն է ցույց տալիս, գոռում է երեխաների վրա: Ավելի մեծ տղաները, որոնք արդեն կռահել են, որ Զեմֆիրան անվնաս է, նրան հալածում են, ծաղրում են, դուռը թակում-փախչում են: Տհաճ բախումներից խուսափելու համար Զեմֆիրան ցերեկային ժամերին շների հետ փակվում է տնակում:

Երկար պետք է դուռը թակես, մինչև որ համոզվի, որ իրեն չեն «գժվացնում», նոր դուրս գա տնակից: Միզահոտն այնքան ուժեղ է, որ անգամ դրսից է գալիս, թույլ չի տալիս տնակ մտնել: Տնակ ասածն էլ երկաթյա տուփ է, ավտոմեքենայի բեռնախցիկի չափ տարածք, մի պարկելու տեղ: Մի բարի մարդ է նվիրել այն Զեմֆիրային, տեսնելով, որ քնելու տեղ չունի: Հատակին հնամաշ, ծագումը կորցրած իրեր, պլաստմասսայե շշեր ու մի կտոր հացի մնացորդ: