Հարցազրույց ԱՍԱԼԱ-ի նախկին անդամ, «Միացում» ազգային նախաձեռնության ներկայացուցիչ Ալեք Ենիգոմշյանի հետ

-Պարո՛ն Ենիգոմշյան, այսօր մեր հասարակությանը տարբեր բնորոշումներ են տալիս, մասնավորապես  որ առողջ չէ, սոցիալապես անապահով է և այլն։ Հաշվի առնելով, որ բանակն առանձին կառույց է՝ այնուամենայնիվ, որքանո՞վ է այդ ամենն ազդում բանակի վրա։

-Բնականաբար, դա իր ազդեցությունը թողնում է. չի կարող չթողնել։ Այսօր գաղտնիք չէ, որ, ցավոք, մեր ազգային բանակում էլ հասարակությունում գոյություն ունեցող որոշ ախտեր իրենց արտացոլումն են գտնում։ Բայց, սրանով հանդերձ, մեր բանակը մնում է արդի պատմության ձեռքբերումներից մեկը, եթե չասենք՝ ամենամե՛ծ ձեռքբերումը։ Գիտակցելով այդ ախտերի, հիվանդությունների, բացասական որոշ երևույթների գոյությունը՝ և՛ բանակը, և՛ պետությունը, և՛ հասարակությունը պետք է աշխատեն առաջին հերթին նաև բանակում տիրող իրավիճակը փոխել։

-Քաղաքական անհանդուրժողական մթնոլորտն ի՞նչ ազդեցություն ունեցավ բանակի վրա։

-Չեմ ուզում դրան անդրադառնալ։ Չնայած բանակը և ընդհանրապես ուժային կառույցները Հայաստանում և ոչ միայն Հայաստանում օգտագործվում են ներքաղաքական նպատակների համար՝ ես, համենայնդեպս, չեմ ուզում խորանալ դրա մեջ։ Մաղթում եմ, որ բանակը մնա մեր պետության պաշտպանության հիմնական կռվանը։

-Պատերազմից հետո որոշ բարձրաստիճան սպաներ լուրջ լծակներ ձեռք բերեցին, այդ թվում նաև քաղաքական։ Ինչպե՞ս եք դա գնահատում, և ի՞նչպես է դա անդրադառնում բանակի վրա։ 

-Ինչպես գիտենք, Հայաստանում, ցավոք, քաղաքական և տնտեսական լծակները, ոլորտները փոխկապակցված են, և դա իր անդրադարձն է ունեցել նաև բանակի բարձր հրամանատարությանը պատկանող անձանց պարագայում։ Բնականաբար, իր բացասական անդրադարձն ունեցել է և՛ բանակի ներսում, և՛ ընդհանրապես Հայաստանի քաղաքական պրոցեսներում։ Ցանկալի է, որ բանակը և բարձր հրամանատարությունը գտնվեն պետության, ազգի (ոչ թե իշխանությունների) պաշտպանության իրենց բարձր կոչման մակարդակի վրա, և կազդուրվեն որոշ բացական երևույթներից, որոնց մասին նաև դուք ակնարկեցիք։

-Ադրբեջանն անընդհատ ռազմական հայտարարություններ է անում, խոսում է իր բլից-քրիգ հաղթանակի մասին և այլն։ Ձեր կարծիքով Ադրբեջանի կողմից ոտնձգության դեպքում դա կավարտվի վերջինիս կապիտուլյա՞ցիայով։

-Ես հույս ունեմ, որ այդպես կլինի, բայց հույս ունենալը հերիք չէ։ Մենք պետք է աշխատենք, որ այդպիսին լինի, և դրա համար ամեն օր և՛ տեխնիկական, և՛ բարոյահոգեբանական առումով ամենօրյա աշխատանք է պետք։ Այսպիսով վերադառնում ենք նույն հարցին. ինչքանով մենք պայքարենք բանակի ներսում գոյություն ունեցող որոշ երևույթների վերացման ուղղությամբ, այդքանով ապահոված կլինենք Ադրբեջանի կապիտուլյացիան։ Դա մեծապես մեզանից է կախված՝ նյութական և բարոյական մեր աշխատանքից։   

-Ձեր կարծիքով բարոյահոգեբանական այն մթնոլորտը և այն ոգին, որ կար պատերազմի ժամանակ, չնայած բանակը դեռևս կայացած չէր, այսօր առկա՞ են, թե՞ ոչ։

-Այսօր առկա չեն, բայց ես բացարձակապես չեմ ուզում ասել, որ բանակը բարոյալքված է։ Բացարձակապես ո՛չ։ Ողղակի պատերազմի պահին, ինչպես անհատը ֆիզիկական հարձակման կամ հիվանդության պահին իր ներքին ուժերը հավաքում է և պայքարում արտաքին ուժի դեմ, նույնն է բանակի և ազգի պարագայում։ Նման դեպքում բարոյահոգեբանական մթնոլորտը, իհարկե, շատ ավելի բարձր մակարդակի վրա է լինում։ Ուզում եմ ասել, որ ինչ-որ առումով բնական է, որ խաղաղության ժամանակ բարոյահոգեբանական մթնոլորտը պակաս է, և դրանից ելնելով ես ընդունում եմ, որ այսօր նույնը չէ, ինչ որ էր պատերազմի ժամանակ։

-Ի՞նչ կմաղթեք մեր բանակին։

-Ես մեր բանակին մաղթում եմ բոլոր առումներով առողջություն, ուժեղացում, հզորացում։ Մաղթում եմ, որ այն միշտ մնա մեր ազգի և հայրենիքի պատիվն ու պարծանքը։ 

Զրույցը վարեց Արփի Բեգլարյանը