Հարցազրույց «Մենք դեմ ենք օտարալեզու դպրոցների վերաբացմանը» քաղաքացիական նախաձեռնող խմբի անդամ Արամ Ապատյանի հետ

-Վերջին 1-2 տարում Հայաստանում բազմաթիվ շարժումներ առաջացան՝ ընդդեմ իշխանությունների մի շարք նախաձեռնությունների։ Արդյոք իշխանություններն ունա՞կ են լսելու հասարակությանը և ընդունելու իրենց սխալները։

-Լսելու, իհարկե, մեծամասամբ ունակ են: Ուրիշ հարց, թե ինչքանով է լսածը համընկնում կամ չի հակասում իշխանությունը ներկայացնող խմբավորումների կամ անհատ պաշտոնյայի շահերին: Երբ որ լսածը հակասում է շահերին, այստեղ են առաջանում դժվարությունները: Այս դեպքում շարժումն արդեն պիտի հանդես գա հիմնավորված մոտեցմամբ, բաց լինի տարբեր կարծիքների համար, ունակ անհատներ ընդգրկի, կազմակերպի աշխատանքը և հետևողականորեն գործի:

-Չնայած օտարալեզու դպրոցների դեմ արտահայտված բազմաթիվ բողոքներին ու նախաձեռնություններին՝ այդ օրինագիծը, այդուհանդերձ, ԱԺ օրակարգում է և ամենայն հավանականությամբ կընդունվի։ Զուր չե՞ք համարում ձեր ջանքերը։

-Ո՛չ: Մենք միշտ ասել ենք, որ այս օրնեքը չի ընդունվելու, ընդունվելու դեպքում՝ դպրոցները չեն բացվելու, իսկ բացվելու դեպքում՝ չեն գործելու:

-Բարձրացած բողոքի ալիքները սովորաբար որոշ ժամանակ անց մարում են։ Հասարակական գիտակցության մեջ նոր որակների անհրաժեշտություն չե՞ք տեսնում։

-Լայն հանրության հետաքրքրության որոշակի նվազումը բնական է: Սակայն եթե շարժումը կարողացել է կազմավորվել, ապա այն կարող է հետագայում արդյունավետ գործել, և անհրաժեշտության դեպքում համագործակցել լայն հասարակության հետ՝ լինեն դրանք անձինք, կազմակերպություններ, թե կուսակցություններ:

-Թե՛ խորհրդարանում, թե՛ խորհրդարանից դուրս ընդդիմադիր ուժեր կան, սակայն այսօր իշխանություններին իրական այլընտրանք տեսնո՞ւմ եք։

-Ո՞ւր է այն խելամիտ քաղաքականությունը (մասնավորապես օտարալեզու դպրոցների դեպքում), այդ քաղաքանության գրագետ իրականուցումը, կամ այն անբիծ պահվածքը, որով պիտի օժտված լիներ այսօրվա իշխանությունը, և որին ականատես լինելով՝ մարդ կասի՝ անկասկած, սա է միակ և անզուգական իշխանությունը, և իրական այլընտրանք լինել չի կարող: Չէ, իհարկե, լինում են դեպքեր, երբ ճիշտ է «բեթարից ազատի» ասացվածքը, սակայն սա, որոշ ակնհայտ բացառություններից բացի, այդ դեպքը չէ:

-Հնարավոր համարո՞ւմ եք, որ ստեղծված մի շարք շարժումները միավորվեն մեկ ընդհանուրի մեջ։

-Չեմ բացառում, սակայն հասարակական շարժումների ուժը հենց այն է, որ նրանք կարող են ընդգրկել այն մարդկանց, որոնք հետաքրքված են շատ որոշակի խնդրի լուծման մեջ, և այդ խնդրից դուրս կարող են և չկիսել մեկը մյուսի տեսակատները: Ամեն դեպքում, դա չի բացառում, որ շարժումները կարող են օգնել մեկը մյուսին (իհարկե, երբ դա չի հակասում նրանց որդեգրած սկզբունքներին) ու միանալ բոլորը մեկ գերիշխող նպատակի շուրջ՝ գործելով կոնֆեդերատիվ սկզբունքով:

Հարցազրույցը վարեց Արեգնազ Մանուկյանը