Հանրային խորհրդի անդամների հետ հանդիպման ժամանակ, երբ Սերժ Սարգսյանն ասաց, որ ինքը թուլակամ չէ, դրանով ակնարկում էր, որ ինքը հրաժարական չի տա:

Ճիշտ է, այդպիսին չլինելու հանգամանքը կապեց այլ թեմաների հետ (իբր ԱԺ-ն լուծարելու կամ ռազմական դրություն մտցնելու մասին պահաջներ ներկայացնողներ են եղել. իրականում նման պահանջներ ոչ ոք չի ներկայացրել. երեւի, ուրիշ երկրի ռադիո է լսել), բայց սեփական հրաժարականին էր վերաբերում:

Նա շատ լավ գիտի, որ չորսօրյա պատերազմից հետո հանրային տրամադրությունները սրվել են, ավելին՝ մարդկանց, հատկապես զոհերի եւ վիրավորների ընտանիքների զայրույթը հասել է գագաթնակետին (անեծքների ու վիրավորանքների չափաբաժինը բազմապատկվել է):

Հանրության շրջանում քննարկվող առաջնային եւ կարեւոր հարցը Սերժ Սարգսյանի հրաժարականին է վերաբերում (սոցցանցերում վխտացող իշխանական ֆեյքերը հրաշալի գիտեն, թե այսօր ինչ է բոլորի (բացի «ներազգայիններից») ուզածը. Սարգսյանի հրաժարականը):

Ժողովուրդը երկար է համբերել, հեգնել ու ծաղրել է նրա խոստացած «Ապահով Հայաստան» կարգախոսը, որն այդպես էլ կարգախոս մնաց, իսկ պատերազմը ավելի ընդգծվածությամբ ի ցույց դրեց այդ բլեֆը:

-Լա՛վ, հասկացանք, թիկունքը կարող էր ապահով չլինել, բայց որ բանակն է՞լ է անտեսվել ու մնացել ամենաանապահով վիճակում, դա արդեն իսկական անտերության դրսեւորում է,-զարմացած են մարդիկ:

Դա աններելի բան է, երբ, մանավանդ, գերագույն գլխավոր հրամանատարը, կոպիտ ասած, արհամարհել ու շրջանցել է զինված ուժերը անհրաժեշտ չափով արդիական զինատեսակներով ապահովելու խնդիրը: Չէ՞ որ թիվ մեկ պատասխանատուն ինքն է, որը, սակայն, անուշադրության է մատնել բանակը զինելու, այն է՝ երկրի ու ժողովրդի անվտանգությունը ապահովելու հարցը: Եվ հիմա թուլակամ չլինելուց է խոսում: Այսինքն՝ բոլորի «ինադու» կառչած է մնալու աթոռին: Դե, երկիրը, ժողովուրդը, հայրենիքի պաշտպաններն էլ՝ ջհանդամը: Զատո ինքը թուլակամ չէ ու հրաժարական չի տա:

Եթե մարդը այսօր է փորձում ներկայանալ իբրեւ «կամային» ղեկավար, ապա դա շատ ծիծաղելի է: Քանի որ նման հատկանիշ է վերագրում իրեն միայն այն ժամանակ, երբ զգում է, որ աթոռը երերում է ու ինքն էլ փորձում է հզոր կամք դրսեւորելով, «չագուճն ու մեխը» ձեռքն առած՝ ամրացնել սեփական աթոռը:

Մինչդեռ, կամային ղեկավարը անցած տարիներին ջանք կթափեր, որպեսզի կարողանար երկիրն ու բանակն ամրացնել, որպեսզի այսօր սեփական աթոռը չերերար: Բայց դե, ՀՀԿ ղեկավարն իր առջեւ նման խնդիր չի դրել: Նա իր 8-ամյա պաշտոնավարման շրջանում հոգացել է բացառապես աթոռն ամուր պահելու խնդիրը: Հետեւանքը աչքներիս առաջ է. ապահով Հայաստան չկա, ապահով բանակ չկա, անվտանգություն չկա: Կա պատերազմ եւ չոքած երկիր: Եվ ամենավտանգավորը՝ անորոշություն: Իսկ անորոշությունը սպանում է մարդուն:

Թուլակամ չլինելը ստից բան է, եթե կարող ես խոհեմություն դրսեւորիր, ընդունիր, որ անզոր ես քո իսկ մեղքով ստեղծված իրավիճակը շտկելու եւ պոկվիր աթոռիցդ: Բոլորի «ինադու» իշխելու մոտեցումը ավերմունքի է հանգեցնելու:

Կիմա Եղիազարյան