Հովհաննես Հովհաննիսյան. «Լեռնային Ղարաբաղը կոմունիկացիոն առումով զիջումներ կարող է անել, բայց տարածքների իմաստով, որոնք այսօր գտնվում են ԼՂՀ-ի տնօրինության տակ, զիջելու բան չունի»

Եթե ադրբեջանական կողմը բացահայտ զինված քայլերի էր դիմում Ղարաբաղում հայերի հանդեպ, ինչի հետևանքով տեղի ունեցավ այդ ազգային պոռթկումը, ապա Վրաստանը շատ խելոք է դրան մոտենում և թույլ, տակից խնդիրներ ստեղծելով՝ փորձում է արմատները կտրականապես ոչնչացնել։

«Պետք է հասկանալ, որ Արցախը ցեղասպանության փոխհատուցման ակտերից մեկն է։ Ես վախենում եմ, որ մեր դիվանագիտությունը պատրաստ չէ՝ կրթությունով, ազգային շահի իմացությամբ, ճարպկությամբ, նաև անձնական շահերն առաջ չտանելու մասով»։

Այսօր ընտրվել է ինքնորոշման դրսևորումներից նվազագույնը՝ ինքնակառավարումը։ Մտահոգիչ է նաև, որ կարգավիճակը որոշվելու է իրավական ուժ ունեցող կամարտահայտության միջոցով, ինչը, նրա խոսքերով, շատ հեղեղուկ ձևակերպում է։

«Հայաստանը չպետք է մենաշնորհն իրեն պահի։ Հայաստանի և Ղարաբաղի պետական շահը միշտ չէ, որ նույնն է»։

Մոսկովյան հանդիպման ժամանակ մենք ականատես եղանք այս հաստատման հերթական ապացույցին: Երբ Սերժ Սարգսյանը, նախագահի աթոռին տիրանալով, որոշեց վերակենդանացնել Մինսկի խմբի՝ փակուղի մտած գործունեությունը, բնական էր, որ այդ ազդանշանը, ինչպես Բաքվում և Անկարայում, այնպես էլ համաշխարհային գլխավոր մայրաքաղաքներում, պետք է ընկալեին որպես Հայաստանի թուլության և հավելյալ զիջումների պատրաստակամության նշան:

Եթե դրսևորում չկա, չի նշանակում, որ տարբեր տեսակետներ չկան։ Կարծում եմ, վերջին դրսևորումները բավարար հիմք են՝ համոզվելու, որ այս անգամ ԼՂՀ-ն ավելի ամուր կկանգնի այդ դիրքերում։

«Ուշադրություն դրաձրեք Ադրբեջանի նախագահի վերջին հայտարարություններին, Ռուսական և Բրիտանական ԶԼՄ–ներին։ Դրանք ոչ միայն չեն բերի խաղաղ կարգավորման, այլ, Աստված չանի, բայց արդեն հակամարտության ռազմական լուծման վտանգ կա»

Հուլիսի 16-ին ԼՂՀ մայրաքաղաք Ստեփանակերտում ՀՀԴ Արցախի Կենտրոնական Կոմիտեի նախաձեռնությամբ Արցախի մի շարք քաղաքական կուսակցություններ հանդես են եկել հայտարարությամբ:

«Ոչ մի բան էլ չի ստորագրվելու, հանգիստ եղեք»,–հայտարարել է ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանը Գյումրի կատարած իր աշխատանքային այցելության ժամանակ, պատասխանելով լրագրողների հարցին, թե ի՞նչ փաստաթուղթ է ստորագրվելու հուլիսի 17–ին Մոսկվայում Հայաստանի և Ադրբեջանի նախագահների հանդիպման ժամանակ։

Եթե մինչ այս մենք ասում էինք, որ ԼՂՀ ներկայացուցիչները պետք է լինեին բանակցային կողմ, ապա այժմ ես դա նպատակահարմար չեմ գտնում մի պարզ պատճառով։ Նրանք արդյոք պե՞տք է քննարկեն Մադրիդյան սկզբունքները, որոնք ընդունելի չեն իրենց համար։ Արդյոք պե՞տք է քննարկեն այն ամենը, ինչ ձևավորվել է առանց իրենց մասնակցության։

Մենք վճռական ենք՝ կարելի ու անկարելի բոլոր միջոցներով պաշտպանելու ազգային և պետական մեր շահերն ու իրավունքները եւ ապահովելու մեր ինքնուրույն ու արժանապատիվ տեղը քաղաքակիրթ ժողովուրդների ընտանիքում։

Ոչ մի թիզ հող չենք զիջել, Ղարաբաղը հարակից տարածքնրով շարունակում է զարգանալ, դիվանագիտական բավական բարենպաստ պայմաններում ենք հանձնել, Թուրքիայի հետ նման ծանր վիճակում երբեք չենք դրել մենք մեզ և մեր հայրենակիցներին սփյուռքում, չենք արել ապրիլի 22-ի նման հայտարարություններ և մեր ժամանակահատվածի առումով կարող եմ ասել, որ գոհ եմ:

Հայաստանը՝ որպես ԵԽ անդամ երկիր, պարտավոր է բոլոր բանաձևերում արձանագրված դրույթներն իրականացնել, որպեսզի երկրում հաղթահարվի քաղաքական ճգնաժամը։

«Այս 15 տարիների ընթացքում մենք ոչ մի անգամ չենք թողել, որ հակառակորդն առաջին գծում գերակայություն ունենա թե՛ ոգով, թե՛ ռազմական ուղղությամբ: Անընդհատ ճնշել ենք, և այսօր էլ ճնշելու ենք»:

«Եթե հայ-թուրքական հարաբերություններն անդրադառնան ԼՂ-ի խնդրի կարգավորման գործընթացի վրա, ապա դա կլինի հայկական արտաքին քաղաքականության մեծագույն կորուստներից մեկը»։

«Հայաստանը պետք ավելի հստակ արտահայտի իր դիրքորոշումը, այլապես հետո հանարային կարծիքի և որոշում կայացնողների շրջանում կարծիքի փոփոխության առումով մենք լուրջ խնդիրների առաջ կկանգնենք»

Բնական է, որ ոմանց դուր չի գալիս, որ մենք կարող ենք ընդդիմադիր դաշտում գործել, և իրենց դաշտից ընտրազանգվածը կարող է տեղափոխվել մեզ մոտ։ Ես դա հասկանում եմ, հասկանում եմ այդ քաղաքական ուժերի և գործիչների անհանգստությունը։